Rozdział 24

 NOTKA POD ROZDZIAŁEM!

--------------------------------------------------------------------------------------
- Obudziłaś się - powiedziała kobieta przechodząc obok mnie.
Miała na sobie białe ubrania i plakietkę z imieniem przyczepioną nad lewą piersią. Była zbyt daleko, żebym mogła dostrzec jak ma na imię, więc nawet nie próbowałam. Patrzałam na nią zmieszana, zastanawiając się dlaczego tu jestem. Nie potrzebuję tu być. Nie zwariowałam.
- Spałaś, gdy Cię tu przywieziono - powiedziała, pewnie z powodu mojej zdziwionej miny.
- Dlaczego tu jestem? - zapytałam w końcu.
Teraz to jej kolej żeby być zdziwioną, kiedy otwierała usta żeby coś powiedzieć, następna kobieta pojawiła się w pokoju. Również ubrana była na biało, a do koszuli przypiętą miała plakietkę z imieniem. Była mniej więcej po 40, zważając na lekkie zmarszczki pojawiające się pod oczami i na czole.
- Obudziłaś się - powiedział tak jak jej poprzedniczka.
- Dlaczego wciąż to powtarzacie? - zapytałam - Nie pamiętam żebym zasypiała.
- Zgaduję, że czujesz się trochę zmieszana.
Spojrzałam na nią, jakby żartowała. Oczywiście że jestem zmieszana! Jeśli dobrze pamiętam to byłam normalna przez całe życie, pomimo tych wszystkich okropnych rzeczy, które mi się przytrafiły.
- Pozwól, że Cię oprowadzę - powiedziała kobieta po czterdziestce - Mam na imię Mary, i jestem twoją terapeutką.
Kobieta ruszyła przed siebie ale zatrzymała się kiedy zorientowała się że nie idę za nią.
- Idziesz?
Zawahałam się przez moment, ale postanowiłam za nią ruszyć. Wskazywała kolejne drzwi, tłumacząc co gdzie się znajduje. W sumie i tak jej nie słuchałam. Miałam ważniejsze rzeczy na głowie, na przykład dlaczego tu jestem? Lub kiedy się stąd wydostane? Nie widziałam celu w pokazywaniu mi gdzie znajduje się łazienka czy stołówka, skoro niedługo mnie tu nie będzie, jak tylko zorientują się że nie jestem wariatką, wypuszczą mnie stąd.

Wycieczka skończyła się przy jej biurze. Wszystko w tym budynku było zrobione z drewna, stolik przy którym siedziała, krzesło obok na którym przesiadywała godzinami oceniając czy ktoś jest normalny czy może nie, nawet kominek zrobiony był z drewna! Mary usiadła przy biurku, przeglądając papiery. Zauważyłam swoje nazwisko zaraz na pierwszej stronie. Czy to są jakieś akta, w których znajduję się każdy, najmniejszy szczegół z mojego życia?
- Dlaczego tu jest moje imię? - zapytałam wskazując na papier.
Spojrzała na mnie i potrząsnęła głową, jakby nie miała ochoty mi odpowiedzieć.
- Wiesz dlaczego tu jesteś, prawda? - spojrzała na mnie zamykając akta.
Potrząsnęłam głową w odpowiedzi. Nie słyszała mnie, kiedy ją o to pytałam?
- Jesteś tu, ponieważ potrzebujesz pomocy.
- Co masz na myśli?
- Mam na myśli, że zostaniesz tu, dopóki nie otrzymasz pomocy, której potrzebujesz.
Zaśmiałam się z jej wypowiedzi.
- Nie potrzebuję twojej pomocy - westchnęłam - Nie muszę tu być.
- A dlaczego tak uważasz? - zapytała, zapisując coś na kartce, czym tylko mnie wkurzyła.
- Bo nie jestem wariatką - odetchnęłam, mówiąc tą jakże oczywistą rzecz.
- Może ty tak uważasz - zaczęła - ale po tym co przeszłaś i jak się zachowujesz, nie można uznać Cię za osobę zdrową.
- Mam 18 lat, nie możesz mnie tu trzymać.
- Oczywiście że mogę - odparła.
Wstałam z krzesła i wyszłam z jej biura cała nabuzowana. Kiedy znalazłam się na korytarzu uderzyłam pięścią w ścianę żeby pozbyć się frustracji. Nie może mnie tu trzymać. Jeśli tu zostanę, to na pewno zwariuje. Próbowałam przypomnieć sobie z jakiego pokoju tu przyszłam.
Chwilę zajęło mi jego odnalezienie, ale jak tylko znalazłam się bezpiecznie w pomieszczeniu, szybko zamknęłam drzwi. Nie było zamka w drzwiach, co równało się z zerem prywatności. Wzięłam krzesło i przystawiłam nim drzwi, żeby trudniej było je otworzyć.
Podskoczyłam, gdy usłyszałam, że ktoś puka w moje okno. Odwróciłam się i zobaczyłam Jasona stojącego na parapecie z wielkim uśmiechem na twarzy. Nic nie mogłam poradzić, uśmiechnęłam się do niego. Podeszłam do okna i oparłam ręce o kraty, znajdujące się przed oknem. Szyba mogła być uchylona tylko leciutko, ale to wystarczyło żebyśmy mogli się usłyszeć.
- To wygląda jak więzienie - Jason zachichotał.
- Wiem.
- Kiedy wychodzisz?
Moją odpowiedzią było tylko lekkie wzruszenie ramionami.
- Proszę, pomóż mi - błagałam.
- Ok, ale będziesz mi winna przysługę, dobrze?
Pomyślałam nad tym, ale w końcu przytaknęłam. Usłyszałam pojedyncze pukanie do drzwi. Ktoś próbował otworzyć drzwi, ale krzesło uniemożliwiało im wykonanie tej czynności. Spojrzałam na Jasona, którego nie cieszyła perspektywa rozstania.
- Muszę iść - westchnęłam niechętnie.
- Obiecuję, że Cię stąd wyciągnę - przyrzekł Jason.
Wyciągnęłam rękę przez kraty i lekko uchylone okno, a Jason zamknął ją w swojej dużej dłoni i przytrzymał patrząc na mnie. Miał coś powiedzieć, gdy osoba zza drzwi zaczęła krzyczeć abym otworzyła drzwi.
- Pa - powiedziałam zabierając rękę.
Zamknęłam okno i podeszłam do drzwi. Jak tylko usunęłam krzesło, drzwi się otworzyło i chłopak około 20 wszedł do środka. Jak każdy miał na sobie biały uniform. Spojrzał na mnie, i wtedy Mary weszła do pokoju.
- Nie możesz tak robić! - powiedziała ze złością.
- A co innego mam tu robić? - zapytałam lekko ją denerwując.
- Grupa ma teraz spotkanie w holu, myślę że powinnaś do nich dołączyć.
- Nie ma mowy, nigdzie nie idę - odpowiedziałam.
Spojrzała na chłopaka, który wciąż stał w pokoju.
- Logan, upewnij się , że dotrze na spotkanie - powiedziała kobiety zanim wyszła.
Spojrzałam na jak się dowiedziałam Logana. Wyglądał o wiele za młodo jak na kogoś kto powinien pracować w miejscu jak to. Miał ciemno brązowe włosy, a jego karnacja wydawała się jeszcze ciemniejsza niż rzeczywiście, przez białe ubrania.
- Nie jesteś za młody, żeby tu pracować?- zapytałam.
- Tak, ale Mary jest moją matką, więc dotarłem ta pracę przez nią - jego odpowiedź lekko mnie rozśmieszyła.
Wyszedł z pokoju, nakazując abym podążyła za nim.

-...i mamy nową pacjentkę, która przyłączy się do nas - powiedział straszy, siwy pan z brodą - Możesz nam coś o sobie powiedzieć Jessico?
Spojrzałam na niego kiedy zadawał mi pytanie. Czułam się naprawdę nie komfortowo, kiedy 7 innych dziewczyn wlepiało we mnie wzrok. Co miałam im powiedzieć, żeby nie zabrzmieć jak idiotka?
- Nie mam nic do powiedzenia - odpowiedziałam.
- Wiem, że na pewno coś się znajdzie - ponaglał mnie.
- Nie - wkurzyłam się i wstałam z krzesła. Nie chcę być tu ani sekundy dłużej.
Wyszłam na korytarz i pobiegłam do ogromnych drzwi, które jak mi się zdawało prowadziły na zewnątrz. Słyszałam że ktoś za mną krzyczy, kiedy pociągnęłam klamkę okazało się, że drzwi są zamknięte. Odwróciłam się i zauważyłam Mary, złapała mnie za ramię i zaciągnęła do swojego biura.
 - Nie możesz się tak zachowywać - powiedziała.
- Cóż, nie chcę tu być - zaczęłam się wykłócać - Dlaczego każesz mi tu zostać?
- Ponieważ potrzebujesz pomocy.
- Nie, wcale, że nie.
Dlaczego po prostu nie odpuści?
- Potrzebujesz stałego nadzoru, przez to co Ci się przydarzyło. Porwano Cię dwa razy, znalazłaś swojego ojca, który popełnij samobójstwo, i widziałaś jak twoja najlepsza przyjaciółka ginie w wybuchu, a najważniejsze, spotykasz się z chłopakiem, który nie tylko Cię porwał ale zabił twoją matkę i brata - stwierdziła - dziwię się, że nie trafiłaś tu wcześniej.
Siedziałam cicho, przez to co powiedziała. Nigdy tak o tym nie myślałam, ale teraz...to jest chore. Więc to prawda, zwariowałam?

- Jessica?- usłyszałam ciche wołanie mnie w środku nocy.
Wstałam z łóżka i okazało się, że to głos Jasona. Przyglądał mi się z drugiej strony okna.
- Co ty tu robisz? - zapytałam lekko zmieszana.
- Zabieram Cię z tego miejsca - powiedział z uśmiechem na ustach.
- Jason? - zaczęłam po kilku sekundach ciszy.
- Tak?
- Myślisz, że tu pasuje? - zapytałam wciąż się nad tym zastanawiając.
- Nie, oczywiście,że nie! - zachichotał - To oni są chorzy. Ty jesteś...idealna.
Spojrzałam na niego nie spodziewając się kompletnie takiej odpowiedzi. Jason szybko zorientował się co powiedział bo odchrząknął nerwowo i zaczął : - Możesz podejść do frontowych drzwi, żebym mógł Cię zabrać?
Przytaknęłam.

Cóż, to może być interesujące.

------------------------------------------------------------------------------------------
So, jest rozdział. Jak dla mnie Jason jest takie hvbskebce kochany! A wy co o nim sądzicie?
Przepraszam na opóźnienia.

PRZYKRO MI!!!!

W ANKIECIE WYSZŁO, ŻE JEST WAS 58 A KOMENTUJE TYLKO JAKIEŚ 15, NIE WIEM CZY JEST SENS TŁUMACZYĆ KONTYNUACJE, SKORO NIE KOMENTUJECIE :( A TO NAPRAWDĘ MOTYWUJE.
PROSZĘ WAS CZYTASZ = KOMENTUJESZ.
I FAJNIE BYŁOBY JAKBYŚCIE WYRAZILI JAKĄŚ OPINIE, A NIE TYLKO "świetnie" "fajne" ":)"

MOGĘ WAS O TO PROSIĆ?